Το Στοίχημα

Πρόκειται για ένα βιβλίο συγχρόνως ερωτικό και πολιτικό και, πάντως, για ένα ανάγνωσμα όπου ο αναγνώστης είναι με ένα διαρκές μειδίαμα.
Το χιούμορ προκύπτει από τις καταστάσεις, κυρίως όμως από τους διαλόγους και τις ατάκες. Αλλά και από την ίδια την προσωπικότητα της πρωταγωνίστριας, μα και των άλλων ηρώων, διάλογοι που έρχονται να σχολιάσουν αυτοί τους ήρωες πριν από τον αναγνώστη.

Στο μυθιστόρημα παρότι ένα από τα κύρια πρόσωπα είναι Υπουργός, δεν υπάρχουν ανέντιμοι και καιροσκόποι. Ο πολιτικός/υπουργός/δικηγόρος σε όλη την έκταση της διήγησης αποδεικνύει την πρόθεσή του να εργασθεί και να δημιουργήσει για το κοινό καλό.
Παίζει βέβαια σε διπλό ταμπλό όσον αφορά τα προσωπικά του, αλλά αφενός διαφαίνεται πως αυτό άξιζε και στις δύο γυναίκες του ταμπλό, αφετέρου το κάνει με τρόπο που τον καθιστά συμπαθή, πόρω απέχοντα από ό,τι έχει να κάνει με διάτρητη ηθική προσανατολισμένη στην ιδιοτέλεια και στην διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.

Εξαιρετική προσωπικότητα είναι και η ηρωίδα γραμματέας, που κάθε άλλο παρά τον καλό γάμο κυνηγάει, είναι ικανότατη στη δουλειά της, ισχυρός χαρακτήρας, –αλλά για το καλό του αφεντικού της υπουργού κι όχι για να επιβληθεί– έξυπνη και συμπαθής. Μια γραμματέας που κανείς πιθανόν δεν θα ανεχόταν, αλλά ο ήρωας του συγγραφέα το κάνει και μάλιστα με ανακούφιση. Και σε ένα βαθμό το απολαμβάνει.

Κάλλιστα λοιπόν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι στο “Στοίχημα” οι ήρωες είναι αντι- ήρωες. Με αποκορύφωμα τον υπουργό, όταν εγκαταλείπει ολόκληρη καριέρα καθηγητή στο εξωτερικό χάριν του έρωτα! Καριέρα που την διεκδίκησε τίμια σε μια εποχή καιροσκοπισμού.
Κάτι θέλει να δείξει και σε αυτό του το βιβλίο ο Απόστολος Αλλαμανής. Ίσως πως όλο αυτό που ζήσαμε και ζούμε, η χρεωκοπία των πάντων δηλαδή, θα φέρει την κάθαρση και θα βάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση, αρχές και ηθική, με άλλα λόγια στις πραγματικές αξίες και σε ό,τι μπορεί στ’ αλήθεια να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο.
Είτε γίνει αυτό, είτε όχι είναι εκείνο που ελπίζει ο αναγνώστης. Οι κρυφές του προσδοκίες και το όνειρό του.