Archive

1. Εκδρομή στη ζωή της νεολαίας των sixties

   27 Ιουνίου 2024 08:58 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Εκδρομή στη ζωή της νεολαίας των sixties

   Αν κάθε γενιά έχει την πατρίδα της, η δεκαετία του ’60 είναι η «πατρίδα» του νέου βιβλίου του Απόστολου Αλλαμανή. Με προορισμό εκείνη την εποχή, που αποτέλεσε για την «παρεα» γέφυρα ανάμεσα στην εφηβεία και την ενηλικίωσή, οργανώνει σήμερα για τον αναγνώστη μια συναρπαστική εκδρομή που τα έχει όλα: περιπέτειες, ξενύχτια, ταξίδια, αταξίες, αγωνίες, απορίες – όλα τα συστατικά μιας ζωής που, όπως πιστεύουν όλοι οι υπεραισιόδοξοι νεαροί του κόσμου, δεν θα χαλάσει ποτέ, κανενός το χατίρι.

   Με την καρδιά άλλοτε στα πόδια, από τη λαχτάρα να προλάβει εμπειρίες, άλλοτε στο βλέμμα, να παρατηρεί την επιτάχυνση των κοινωνικών εξελίξεων και, πάντα, στη θέση της, έτοιμη να ερωτευτεί, να τσακιστεί και να απογειωθεί ξανά, ο Απόστολος Αλλαμανής γράφει με αυτά που είναι ο ίδιος: ειλικρίνεια χωρίς περιστροφές, χιούμορ -συχνά λίγο κυνικό- συναίσθημα, αυτοσαρκασμό και περιγραφική δεινότητα.

   Στην αφήγησή του κυριαρχεί η ιστορία μιας παρέας που δημιουργήθηκε στην ηλικία των… κοντών παντελονιών και παραμένει δεμένη σαν καλή, σπιτική κομπόστα, να γλυκαίνει τις ιστορίες του βιβλίου – από τη Γκαρσονιέρα Ρεφενέ, τον Έρωτα που δεν είναι Παιχνίδι, τις Καλοκαιρινές Διακοπές, τις Αταξίες, τη Μοναξιά παρεα με τη Μοναξιά -έως και το Και Τώρα, Τι; Που, όπως αναφερει ο συγγραφέας, «επειδή λένε ότι μέσα στην καρδιά κάθε εξηντάρη, εβδομηντάρη, ογδοντάρη κρύβεται ένας εικοσάχρονος που προσπαθεί να καταλάβει τι στο καλό έγινε και πέρασε τόσο γρήγορα η ζωή, εμείς -παππούδες και γιαγιάδες πια, με πόνους στις αρθρώσεις και τρόμο για την πιθανή εγκατάλειψη του μυαλού, παραμένουμε πάντα ίδιοι – απορημένοι, δυσκολεμένοι αλλά πάντα έτοιμοι να ζήσουμε κάτι καινούργιο, να ερωτευτούμε και να κερδίσουμε ωραίο χρόνο…»

   Το μόνο που (ευτυχώς) λείπει από το νέο βιβλίο του Απόστολου Αλλαμανή είναι η υπακοή στους woke κανόνες περί πολιτικής ορθότητας. Κι αυτό, επειδή κρίθηκε πιο έντιμο να τηρηθούν στις ιστορίες του η γλώσσα και οι κανόνες της εποχής στην οποία αναφέρονται και να γραφτούν τα πράγματα, όπως ο ίδιος και οι φίλοι του τα έβλεπαν και τα έλεγαν τότε.

2. Στενό παπούτσι… κι ανηφόρα

   11 Ιουνίου 2019 14:41 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Στενό παπούτσι… κι ανηφόρα

   Μια συλλογή διηγημάτων όπου κυριαρχεί η απλότητα και το αναπάντεχο. Όλα σχεδόν τα διηγήματα έχουν τέλος που δεν το προβλέπεις. Τόσο ενδεχόμενο όμως, που αναρωτιέσαι γιατί δεν το είχες προβλέψει.

   Ίσως επειδή σε παρασύρει η διήγηση με την ταχύτητά της, αλλά και την καθημερινότητά της. Όμως σε περιμένει ο συγγραφέας στο τέλος για “να στη φέρει”.

   Όσο απλό φαίνεται το διήγημα όσο το διαβάζεις, τόσο σε εμπλέκει σε προβληματισμό μόλις το τελειώσεις. Σαν τη σημερινή ζωή, όπου τα περισσότερα δεινά μας είναι αναπάντεχα. Και διαρκώς παρούσα η διάθεση για να ξεφύγουμε από κάτι που δεν μας αρέσει.

   Και αυτή είναι η πρωτοτυπία του βιβλίου.

   Η διήγηση δεν αναλώνεται σε αναλύσεις, υψηλά νοήματα και ψυχολογικές εμπλοκές. Όμως ο αναγνώστης θέλει να μείνει στο τέλος κάθε διήγησης αρκετή ώρα για να σκεφτεί. Να σκεφτεί πράγματα που δεν του τα έχει πει ο συγγραφέας, ούτε τον έχει οδηγήσει σε αυτά. Τον οδηγούν οι καταστάσεις και η έκβασή τους στο τέλος.

   Το βιβλίο είναι ιδιαιτέρως ευχάριστο και αναπάντεχα βαθύ. Μπορεί και λίγο κυνικό ή μελαγχολικό. Όμως όχι πολύ γιατί αναλαμβάνουν τα εξαιρετικά γελοιογραφικά και με καλό χιούμορ στη γραμμή τους σκίτσα του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΧΡΗΣΤΟΥ να αρπάξουν τον αναγνώστη από τις μαύρες σκέψεις και να τον κάνουν να σκεφτεί όχι επιδερμικά αλλά άνετα.

   Γράφει ο συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου:

   «Κάθε μέρα η ζωή μας επιφυλάσσει εκπλήξεις.

   Αυτές τις εκπλήξεις αν τις «καταγράφεις» κάνεις τη ζωή σου πιο πικάντικη, πιο φρέσκια, πιο αληθινή!

   Μερικές φορές όλοι «βλέπουμε» και «ζούμε» εικόνες είτε στο δρόμο, στο μετρό είτε στις δημόσιες υπηρεσίες ή στις δουλειές μας, που αν τις «αποθηκεύσουμε» στο μυαλό μας δεν έχουμε παρά να τις «διηγηθούμε» στο χαρτί.

   Μπορεί όμως και να τις ξεχάσουμε αν κάτι πιο συναρπαστικό μεσολαβήσει μέχρι να βρούμε μολύβι».

3. Το Στοίχημα

   31 Ιουλίου 2017 12:53 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Το Στοίχημα

   Πρόκειται για ένα βιβλίο συγχρόνως ερωτικό και πολιτικό και, πάντως, για ένα ανάγνωσμα όπου ο αναγνώστης είναι με ένα διαρκές μειδίαμα.
   Το χιούμορ προκύπτει από τις καταστάσεις, κυρίως όμως από τους διαλόγους και τις ατάκες. Αλλά και από την ίδια την προσωπικότητα της πρωταγωνίστριας, μα και των άλλων ηρώων, διάλογοι που έρχονται να σχολιάσουν αυτοί τους ήρωες πριν από τον αναγνώστη.

   Στο μυθιστόρημα παρότι ένα από τα κύρια πρόσωπα είναι Υπουργός, δεν υπάρχουν ανέντιμοι και καιροσκόποι. Ο πολιτικός/υπουργός/δικηγόρος σε όλη την έκταση της διήγησης αποδεικνύει την πρόθεσή του να εργασθεί και να δημιουργήσει για το κοινό καλό.
   Παίζει βέβαια σε διπλό ταμπλό όσον αφορά τα προσωπικά του, αλλά αφενός διαφαίνεται πως αυτό άξιζε και στις δύο γυναίκες του ταμπλό, αφετέρου το κάνει με τρόπο που τον καθιστά συμπαθή, πόρω απέχοντα από ό,τι έχει να κάνει με διάτρητη ηθική προσανατολισμένη στην ιδιοτέλεια και στην διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.

   Εξαιρετική προσωπικότητα είναι και η ηρωίδα γραμματέας, που κάθε άλλο παρά τον καλό γάμο κυνηγάει, είναι ικανότατη στη δουλειά της, ισχυρός χαρακτήρας, –αλλά για το καλό του αφεντικού της υπουργού κι όχι για να επιβληθεί– έξυπνη και συμπαθής. Μια γραμματέας που κανείς πιθανόν δεν θα ανεχόταν, αλλά ο ήρωας του συγγραφέα το κάνει και μάλιστα με ανακούφιση. Και σε ένα βαθμό το απολαμβάνει.

   Κάλλιστα λοιπόν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι στο “Στοίχημα” οι ήρωες είναι αντι- ήρωες. Με αποκορύφωμα τον υπουργό, όταν εγκαταλείπει ολόκληρη καριέρα καθηγητή στο εξωτερικό χάριν του έρωτα! Καριέρα που την διεκδίκησε τίμια σε μια εποχή καιροσκοπισμού.
   Κάτι θέλει να δείξει και σε αυτό του το βιβλίο ο Απόστολος Αλλαμανής. Ίσως πως όλο αυτό που ζήσαμε και ζούμε, η χρεωκοπία των πάντων δηλαδή, θα φέρει την κάθαρση και θα βάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση, αρχές και ηθική, με άλλα λόγια στις πραγματικές αξίες και σε ό,τι μπορεί στ’ αλήθεια να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο.
   Είτε γίνει αυτό, είτε όχι είναι εκείνο που ελπίζει ο αναγνώστης. Οι κρυφές του προσδοκίες και το όνειρό του.

4. Στο Λυκόφως των Ιδεολογιών

   5 Μαΐου 2016 10:31 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Στο Λυκόφως των Ιδεολογιών

   Η οικογένεια Ωλέν είναι μία από αυτές τις οικογένειες μέσα από την ιστορική διαδρομή των οποίων φωτίζεται κατά περίεργο τρόπο όλη η πορεία των πολιτικών εξελίξεων της παγκόσμιας κοινωνίας.
   Το δικό της ξεκίνημα αρχίζει στις 14 Ιουλίου του 1789, όταν έπεσε η Βαστίλη κατά τη γαλλική επανάσταση.

   Ο Ζαν Ωλέν, ο πρώτος που αναφέρεται σε αυτό το βιβλίο, όπως και όλοι οι απόγονοί του μπλέκουν ο ένας μετά τον άλλο σε μία σειρά από γεγονότα που έχουν άμεση σχέση με τις ιδεολογίες. Οι περισσότερες από αυτές έρχονται από πολύ παλιά, όπως είναι ο μοναρχισμός (Κάδμος), η δημοκρατία (Σόλωνας) και ο αναρχισμός (Διογένης, ο οποίος δε δίσταζε όλες τις φυσικές του λειτουργίες να τις ικανοποιεί όπου και αν βρισκόταν, όπως θα έκανε ένας σκύλος).

   Οι ιδεολογίες, που όλες υποστηρίζουν την ελπίδα για μια πιο δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία, διαβαίνουν τις περισσότερες φορές μέσα σε αιματηρά γεγονότα, όπως η γαλλική και η ρωσική επανάσταση. Γίνονται συχνά αιτία σκληρών μαχών και, με τη βοήθεια και της σύγχρονης τεχνολογίας, που και αυτή υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο, αποδεικνύουν σιγά σιγά πως, αν είχαν κάτι να δώσουν στην παγκόσμια κοινότητα, το έδωσαν. Τώρα η ανθρώπινη κοινωνία, κουρασμένη, προτιμάει να πάει, αν είναι καλοκαίρι στη θάλασσα για μπάνιο παρά να ψηφίσει για την ανάδειξη μιας καινούργιας κυβέρνησης.

   Αυτό που με βεβαιότητα μπορούμε να ισχυριστούμε είναι ότι μία λέξη, που έβαζε φωτιά ανάμεσά στους ανθρώπους, έπαψε να υπάρχει στο δυτικό κόσμο και η λέξη αυτή είναι «φανατισμός».

   Η ζωή της οικογένειας Ωλέν μας δίνει πολλές λεπτομέρειες τόσο της πάλης για την επικράτηση κάποιας ιδεολογίας όσο και της κάμψης του ανθρώπινου ενδιαφέροντος γι’ αυτές. Οι τράπεζες και οι διευθύνοντες των μεγάλων επιχειρήσεων είναι αυτοί που δίνουν πλέον τη μάχη για τη συγκέντρωση δύναμης, μια μάχη που είναι εύκολο να δει κανείς πως, αφού καμιά καινούργια ιδεολογία δεν παρουσιάζεται και κανείς δεν έχει μία σοβαρή αντίρρηση σε αυτό, οδηγεί την ανθρωπότητα σε ένα κατευθυνόμενο χάος.

   Το τέταρτο στη σειρά μυθιστόρημα του Απόστολου Αλλαμανή έρχεται να κορυφώσει την αντίδραση του συγγραφέα στη φθορά της ανθρώπινης συμπεριφοράς, των θεσμών και -σήμερα – των ιδεολογιών.

   Ιδιαίτερα απλά και κατανοητά περιγράφεται αυτό που ζούμε σήμερα. Πράγμα πολύ χρήσιμο γιατί όλοι μιλάμε για αυτό, αλλά λίγοι έχουμε καταλάβει πώς ακριβώς λειτουργεί.

   Στο βιβλίο τα πράγματα είναι σαφή και με το όνομά τους, εκτός και από το απροσδόκητο τέλος. Για να τελειώσει το βιβλίο χρειάζεται και η συμμετοχή του αναγνώστη…

5. Αν δεν κοιμάσαι… μη φοβάσαι!

   5 Μαΐου 2015 11:33 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Αν δεν κοιμάσαι… μη φοβάσαι!

   Η Οδύσσεια ενός σύγχρονου Οδυσσέα είναι το βιβλίο. Σε μιαν Ελλάδα που λίγο απέχει από εκείνη του Ομήρου και που είναι η δική μας, η σημερινή.
   Η πορεία ενός ανθρώπου σύγχρονου που έζησε, μεγαλούργησε, ερωτεύτηκε, γνώρισε πάθη και χάρηκε επιτυχίες ξετυλίγεται σαν συναρπαστική ιστορία.
   “Ξέφυγα από τους καρχαρίες και νίκησα τους τίγρεις μ’ έφαγαν όμως οι κοριοί” είναι η φράση του ποιητή με την οποία θα μπορούσε να κλείνει ο συγγραφέας αυτό το μυθιστόρημα.
   Μεγάλες δουλειές, φιλοδοξίες, αγάπες, επιχειρήσεις, θυελλώδεις έρωτες, χρήματα κι εξουσία περιγράφονται συναρπαστικά από τον Οδυσσέα, τον ήρωα του βιβλίου.

6. Αντικατοπτρισμοί

   11:30 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Αντικατοπτρισμοί

   Μπορεί μια βυζαντινή ιστορία να είναι σύγχρονη; Ασφαλώς, αφού εύκολα μπορεί να αντικατοπτριστεί σε μια ανάλογη ιστορία της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Διαχρονικός συνδετικός κρίκος η διαπλοκή! Που παρότι εξορκισμένη και καταδικασμένη από πολιτικούς και πολιτικές κάθε απόχρωσης και κάθε εποχής προχωρεί αγέρωχη παράλληλα με την ιστορία του ελληνισμού. Το βιβλίο δεν είναι δοκίμιο. Είναι μυθιστόρημα. Διαβάζεται εύκολα, κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ζωηρό, είναι γραμμένο με κινηματογραφικό τρόπο και, κυρίως, στηρίζεται στο διάλογο. Παρουσιάζει έναν κόσμο, που όλοι γνωρίζουμε, όλοι συζητούμε, αλλά και όλοι αγνοούμε. – Διαπλοκή ναι, αλλά πώς γίνεται; – Ποιες είναι οι διαδικασίες, οι ίντριγκες, οι διαπραγματεύσεις, οι σχέσεις επιχειρηματιών και πολιτικών; – Πόσο το ανθρώπινο στοιχείο -έρωτας, σεξ- επηρεάζει ή εξουσιάζει ανάλογα με το πώς χρησιμοποιείται; – Πώς εμπλέκεται το περιβάλλον του εκάστοτε Πρωθυπουργού ή πώς μπορεί να ασκήσει επιρροή ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ενώ είναι ειλικρινής πολέμιος της διαπλοκής; Ερωτήματα επίκαιρα, αλλά και διαχρονικά, διατυπωμένα ήδη από τη βυζαντινή εποχή. Το βιβλίο δίνει απαντήσεις σε ένα γλαφυρότατο κείμενο, που κάθε άλλο παρά προϊόν εργαστηρίου αποτελεί!

7. Ο ήλιος ανέτειλε τα μεσάνυχτα

   5 Απριλίου 2015 11:33 Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Ο ήλιος ανέτειλε τα μεσάνυχτα

   Έριξε μια δεύτερη και τελευταία ματιά στα σημαιάκια και τη φωτογραφία του Αμούνδσεν που είχε αρχίσει να τα σκεπάζει το χιόνι και ξαναβρήκε για δεύτερη φορά πως έγιναν οι γίγαντες νάνοι κι αυτός ένα απλό σημάδι που η παρουσία του πήγαινε κόντρα στο τοπίο, που τον γοήτευσε τόσο καιρό. Αυτό το τοπίο βγήκε τώρα από το μύθο που ήταν τυλιγμένο, άρχισε ν’ αλλάζει σχήμα, μέχρι που στο τέλος από εκεί που πριν λίγη ώρα το είχε δει σα θρίαμβο σε αρχαία ρωμαϊκή αρένα, άρχισε να γίνεται μια χούφτα χιόνι, και ύστερα το έχασε κι αυτό, δεν του έμεινε τίποτα που να τον γοητεύει. “Όλα είναι ένας μύθος”, σκέφτηκε. “Αλίμονο αν τον απομυθοποιήσεις”.

Αν αισθάνεσαι κουρασμένος ξέχασε το χώρο και ενώσου με το σύμπαν

Created by EXTROVERT | Business Communications